اختلال شخصیت دوری گزین چیست؟

اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین با احساس بی کفایتی اجتماعی، حساسیت مفرط به انتقاد و کناره گیری اجتماعی مشخص می شود.

تقریباً ۲٫۴٪ از جمعیت ایالات متحده به شخصیت دوری جو مبتلا هستند و به نظر می رسد که مردان و زنان را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو زمان زیادی را صرف نشخوار فکری در مورد کاستی‌های درک شده خود می‌کنند و در برقراری روابط با دیگران که ممکن است طرد شود، مردد هستند.

اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین می تواند برای افراد بسیار ناراحت کننده باشد و آن ها اغلب از ترس انتقاد، طرد شدن یا خجالت از دیگران دور می شوند.

مانند سایر اختلالات شخصیت، علائم اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین ممکن است در دوران کودکی مشاهده شود و اغلب در نوجوانی یا اوایل بزرگسالی باعث نگرانی و اضطراب فرد می شود.

این اختلال اغلب به تمام زمینه های زندگی تعمیم می یابد و می تواند تأثیر منفی بر روابط اجتماعی، فرصت های تحصیلی و شغلی داشته باشد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین ممکن است بخواهند اجتماعی باشند، اما به طور قابل توجهی احساس حقارت پیدا می کنند و تحت تاثیر این احساس قرار می گیرند.

علائم و تشخیص شخصیت دوری جو
در زیر فهرستی از برخی از علائم رایج مرتبط با اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین آمده است:

احساس بی کفایتی
ترس شدید از انتقاد
از نظر اجتماعی منزوی
ترس شدید از طرد شدن
خجالتی بیش از حد
محدود کردن روابط جدید
ترس طرد شدن و انتقاد شدید
مدام به این فکر می کنند که دیگران چگونه به آن ها نگاه می کنند
اجتناب از هر چیزی که می تواند منجر به شکست و تمسخر شود
عزت نفس پایین
از درگیری اجتناب کرده و اغلب به دنبال رضایت دیگران هستند.
تجزیه و تحلیل دیگران برای نشانه های تایید یا رد
عدم قاطعیت
عدم برقراری تماس اجتماعی
الگوهای رفتاری افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین می تواند از خفیف تا شدید متفاوت باشد.

برخی از افراد ممکن است به طور کامل از معاشرت با دیگران اجتناب کنند یا به دلیل ترس از طرد شدن، تنها در صورتی معاشرت می کنند که بدانند دیگران آن ها را دوست دارند.

آن ها ممکن است از ترس قضاوت شدن از همه رویدادهای اجتماعی یا ملاقات حتی با همکاران خود نیز خودداری کنند. در موقعیت‌های اجتماعی، فردی که مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین است، ممکن است از ترس حرف نادرست، سرخ شدن، لکنت زدن یا خجالت کشیدن، از صحبت کردن بترسد.

اغلب، از ترس انتقاد یا طرد شدن، از فعالیت های کاری، اجتماعی یا مدرسه اجتناب می کنند.

فرد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو یا دوری گزین ممکن است دائماً به خود شک کند، به خصوص در موقعیت های اجتماعی خود را پست تر از دیگران می بیند.

به دلیل احساس بی کفایتی و ترس از انتقاد، ممکن است از نظر اجتماعی کنار بکشند تا این ترس ها را کاهش دهند.

برای تشخیص شخصیت دوری جو، یک فرد باید تا زمانی که به سن بلوغ می رسد، مشکلات زیر را تجربه کرده باشد:

بازداری اجتماعی
احساس بی کفایتی
حساسیت به انتقاد یا طرد شدن
بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، برای تشخیص شخصیت دوری جو باید معیارهای خاصی دیده شود. آن ها باید حداقل چهار مورد از علائم زیر را تجربه کنند تا درگیر اختلال تشخیص داده شود:

اجتناب از فعالیت هایی که شامل تماس بین فردی به دلیل ترس از انتقاد یا طرد شدن است.
عدم تمایل به تعامل با دیگران مگر اینکه مطمئن باشند که پاسخ مثبت دریافت خواهند کرد.
دودلی در روابط صمیمانه به دلیل ترس از مسخره شدن.
نگرانی در مورد مورد انتقاد قرار گرفتن.
احساس بی کفایتی و بازدارندگی در موقعیت های اجتماعی جدید.
تصور از خود به عنوان ناتوان، غیر جذاب و پست تر از دیگران.
بی میلی نسبت به ریسک کردن یا شرکت در فعالیت هایی که ممکن است منجر به خجالت فرد شود.

منبع:کانون مشاوران ایران-اختلال شخصیت دوری گزین چیست؟

اختلال شخصیت دوری گزین یا اسکیزوئید با الگوهای طولانی مدت جدایی از روابط اجتماعی شناخته می شود.

نشانه های اختلال شخصیت دوری گزین
فرد با اختلال شخصیتی اسکیزوئید در بیان احساسات دچار مشکل است.

و یا خیلی کنترل شده احساساتش را بیان می کند، خصوصا زمانی که با دیگران ارتباط برقرار می کند.

فرد با این اختلال شخصیتی ممکن است میل به دوستی نزدیک نشان ندهد، و از روابط نزدیک با دیگران دوری کند.

آنها اغلب ترجیح می دهند تنهایی وقت بگذرانند به جای اینکه معاشرت کنند یا در جمع افراد باشند.

در نگاه عامه، فرد با اختلال شخصیت اسکیزوئید احتمال دارد «گوشه گیر» معمولی تصور شود.

افراد با اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است در ابراز خشم مشکلات خاصی داشته باشند.

حتی در پاسخ به تحریک مستقیم، که باعث این تفکر می شود که آنها فاقد احساس هستند.

زندگی آنها گاهی بی هدف می شود و ممکن است نسبت به اهدافشان بی اراده باشند.

چنین افرادی معمولا نسبت به شرایط ناسازگار منفعلانه واکنش می دهند .

و در پاسخ مناسب به اتفاق های مهم زندگی دچار مشکل می شوند.

بخاطر فقدان تجربه های جنسی، افراد با این اختلال شخصیتی روابط دوستانه اندکی دارند.

به ندرت قرار ملاقات می گذراند، و معمولا ازدواج نمی کنند. استخدام یا عملکرد شغلی ممکن است تضعیف شود.

اما افراد با این اختلال ممکن است وقتی تحت شرایط انزوای اجتماعی کار می کنند عالی عمل کنند.

اختلال شخصیت الگویی پایدار از تجربه ی درونی و رفتاری است که نسبت به هنجار های فرهنگ فرد انحراف پیدا می کند.

الگو در دو حیطه ی نامبرده یا بیشتر مشاهده می شود:

شناخت؛ خلق؛ عملکرد بین فردی؛ یا کنترل امیال. الگوی پایدار در گستره ی وسیعی از شرایط شخصی و اجتماعی انعطاف ناپذیرو فراگیر است.

این مسئله معمولا منجر به رنج و یا لطمه چشمگیری در عملکرد اجتماعی، شغل یا دیگر حیطه ها می شود.

این الگو ثابت و طولانی مدت است و شروع آن می تواند ریشه در کودکی یا بلوغ داشته باشد.

نشانه های اختلال شخصیت اسکیزوئید
اختلال شخصیت اسکیزوئید:

الگوی گسیختگی از روابط اجتماعی و گستره ی محدودی از بیان احساسات در روابط بین فردی شناخته می شود.

از اوایل بزرگسالی آغاز می شود و در زمینه های متنوعی بروز داده می شود، که نشانه اش حداقل ۴ مورد از موارد زیر است:

نه به روابط نزدیک تمایل دارد و نه از آن لذت می برد، از جمله عضو خانواده بودن.
اغلب اوقات فعالیت های انفرادی را انتخاب می کند.
هیچ علاقه ای به تجربه های جنسی با فرد دیگر ندارد یا علاقه ی اندکی دارد.
از هیچ فعالیتی لذت نمی برد یا فقط از فعالیت های اندکی لذت می برد.
بجز خانواده ی درجه یک فاقد دوستان صمیمی یا معتمد است.

نسبت به تحسین یا انتقاد دیگران بی تفاوت است.

بی عاطفگی، بی اعتنایی یا حالت عاطفی هموار از خود نشان می دهند.

به این دلیل که اختلالات شخصیتی طولانی و الگو های رفتار پایدار توصیف می شوند، آنها اغلب در بزرگسالی تشخیص داده می شوند.

غیر معمول است که در کودکی یا نوجوانی تشخیص داده شوند زیرا کودک یا نوجوان با رشد مداوم، تحت تاثیر تغییرات شخصی و بلوغ است.

با این وجود، اگر در نوجوانی یا کودکی تشخیص داده شود، ویژگی ها باید حداقل یک سال وجود داشته باشند.

اختلال شخصیتی اسکیزوئید در مردان نسبت به زنان متداول تر است.

مانند اغلب اختلالات شخصیتی، اختلال شخصیتی اسکیزوئید با افزایش سن کاهش خواهد یافت.

خیلی از افراد وقتی در ۴۵ یا ۵۰ سالگی به سر می برند اندکی از نشانه های افراطی را تجربه می کنند.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-اختلال شخصیت دوری گزین